Kill me but don't make me love you.

Dwa tygodnie w Hiszpanii. Słońce, plaża, morze. Długie spacery o zachodzie słońca, szalone imprezy i zupełna anonimowość. Czego chcieć więcej? Każda normalna osoba byłaby zachwycona, a skoczek narciarski, którego życie to treningi, zawody i jeszcze więcej treningów, tym bardziej. Otóż wyobraźcie sobie, że Karl Geiger nie był w siódmym niebie. Dlaczego? Był tam przecież ze swoim kumplem, Andreasem. Andreasem i jego dziewczyną. Dziewczyną, w której biedny Karl kochał się od kilku lat i której, chociaż chciał, nie potrafił znienawidzić. Nie mógł jej też winić za to jak się potoczyła ich historia. Historia? Żadnej historii nie było, bo on stchórzył. Nie raz, on tchórzył wiele razy. To była tylko jego wina. Skąd ona mogła wiedzieć o jego uczuciach, jeśli próbował je ukryć przed samym sobą. Tym bardziej nie była to wina Wellingera. Karl nigdy z nie rozmawiał z nim o Melody. Wstydził się, że jest tak nieudolny i myślał, że w oczach młodszego kolegi wyjdzie na ofiarę losu. Tak, winny był tylko jeden i Karl wiedział to doskonale. A jeśli ktoś jest winny to spotyka go kara.

Leżeli na piasku, ciesząc się swoją obecnością. Ciepłe promienie zachodzącego słońca padały na ich roześmiane twarze. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. Nie planowali przyszłości, bo nie wiedzieli jak daleko mogą sięgać ich plany. Musieli cieszyć się tym co tu i teraz. I tak było. Starali się nie myśleć o nieuchronnym. Jej wychodziło to bardzo dobrze, jemu trochę gorzej. Podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał w morze, tak spokojne i kojące wszystkie zmysły. Zamknął oczy.

-Nie chce cię stracić. Nie mogę.-powiedział cicho, a po jego twarzy spłynęła pojedyncza łza.

Wellinger nie był mięczakiem, a przynajmniej na takiego nie wyglądał. Nie lubił okazywać uczuć. Nie dbał też uczucia innych, zranił wiele osób i nawet jedną szczególnie, to nie zdawał sobie z tego sprawy. To zmieniło się, kiedy poznał Melody. Ona go zmieniła. Z zadufanego, zapatrzonego w siebie chłopaka stał się dojrzałym, współczującym mężczyzną. Kochał ją najbardziej w świecie i wiedział, że nikogo nie będzie w stanie tak pokochać. Nigdy.

-Nigdy mnie nie stracisz. Zawsze będę. Tutaj.-chłopak poczuł jak jej ręce oplatają jego klatkę, a jedna dłoń zatrzymuje się w okolicy serca.

-Ale….-chciał coś odpowiedzieć, ale słowa uwięzły mu w gardle.

-Proszę cię. Nie tu. Nie teraz. Żyjmy tą chwilą.-dziewczyna przymknęła oczy i oparła głowę na jego ramieniu.

Nie powinna mu mówić. Tak jak nie powiedziała Karlowi. Ale przecież wiedziała, że tym zraniłaby go jeszcze bardziej. Prędzej czy później by się dowiedział, a wolała żeby to usłyszał od niej. A Geiger? Jej Karli nie mógł się dowiedzieć. Był samotny, wiedziała o tym. Między nimi nie było już tak jak kiedyś.  Nie chciała mu dostarczać większego cierpienia. Wystarczyło jak obserwowała jego codzienną walkę z uczuciem do niej. I to bolało. Bolało, bo wiedziała, że to jej wina, a ona nic nie może na to poradzić. Cieszyła się, że chociaż jednej osobie będzie lepiej jeśli zniknie z tego świata…

-Chciałbym żeby ta chwila trwała wiecznie.-chłopak wyrwał ją z zamyślenia.

-Przepraszam-wyszeptała tak cicho, że nie mógł jej usłyszeć, po czym złożyła na jego ustach delikatny pocałunek. Ona też chciała zatrzymać tą chwilę na zawsze.

Clary Solberg kochała wakacje. Mogła odpocząć od zimnej Norwegii, szkoły i co najważniejsze od ojca, nowej mamuśki i idealnego brata. Od śmierci matki czuła się taka samotna. Jej ojciec nigdy nie okazywał jej uczuć, nie interesował się nią, więc kiedy musiała zamieszkać z nim i jego szczęśliwą rodzinką, jej świat się zawalił. W wielkim domu samotność jeszcze bardziej ją przytłaczała.  Oczywiście, miała masę znajomych, każdy chciał się z nią przyjaźnić. Ale czy ci ludzie byli szczerzy? Była pewna, że nie. Chcieli jej towarzystwa, bo miała kasę, masę kasy.. Nic więcej. Dlatego nie ufała nikomu. Nie miała bliskich przyjaciół, nie miała z kim porozmawiać, mogła zwierzyć się tylko swojemu misiowi, którego dostała od mamy na dziesiąte urodziły. Tęskniła. Tak cholernie tęskniła. Za mamą, za ich niewielkim mieszkaniem w Berlinie, za wspólnym oglądaniem skoków. To wszystko było przeszłością. Nie była już roześmianą czternastolatką, tylko dorosłą dziewczyną zagubioną w swoim „idealnym” świecie. Od tego feralnego dnia nie oglądała już skoków. Dlaczego? Za bardzo przypominały jej o tym, co utraciła bezpowrotnie. W hotelu, w którym się aktualnie znajdowała, chociaż przez miesiąc, czuła się jak w domu. Zdarzały się nawet chwile, w których nie myślała o tym wszystkim, co ją spotkało. Mogła tu robić co  chciała, nie musiała dbać żeby czegoś nie zniszczyć, a obsługa załatwiała jej zawsze to co chciała. Dlaczego? Clary nie była zwyczajnym gościem. Ten hotel należał do jej tatuśka. Tego samego, którego nienawidziła i którego usunęłaby ze swojego życia. Ale nie mogła. Wolą jej matki było żeby jej córka mieszkała z jej byłym mężem. Nie rozumiała tej decyzji, tak jak nie rozumiała jak jej rodzicielka mogła kochać kogoś takiego. Na szczęście teraz była wiele kilometrów od tego człowieka. Na tyle daleko by poczuć się wolna.

Tego dnia upał był nieznośny, więc Clary nie wychylała nosa z hotelu aż do wieczora. Po kolacji wróciła do pokoju i postanowiła przejść się po starówce. Tak, wieczorne spacery to było coś, co kochała. Pomimo, że słońce już praktycznie zaszło, na dworze cały czas było bardzo ciepło, więc włożyła tylko szorty, koszulkę, na nogi wsunęła ulubione trampki,  wrzuciła telefon i portfel do torebki, po czym zarzuciła ją na ramię. Wybiegła z hotelu wyjściem dla pracowników i już po kilku minutach znalazła się w malowniczej części hiszpańskiego miasta, które ona znała jak nikt. Lekki wiatr wiejący od morza sprawiał, że wieczór był naprawdę bardzo przyjemny . Szła wolnym krokiem wzdłuż kolorowych straganów, oglądając najróżniejsze rzeczy, czasem zamieniała kilka słów ze sprzedawcami. Po jakimś czasie znalazła się w miejscu, w którym roiło się od restauracji i  kafejek, a że miała zwyczaj każdego wieczora odwiedzać inną, weszła do jednej z nich. Usiadła na wygodnej kanapie w rogu i zaczęła zapoznawać się z menu. Zamówiła swoje ulubiony lody czekoladowe i rozglądała się dookoła, sprawdzając czy w pobliżu nie ma jakiś okropnych, do przesady słodkich i nienaturalnie szczęśliwych par. Zakochani to była jedna z rzeczy, które ją denerwowały. Na widok całujących się ludzi miała ochotę zwymiotować. Tak naprawdę odrzucała ją miłość, która kryła się za tymi wszystkimi gestami. Miłość? Miłości nie ma. Przynajmniej dla niej. Były tylko dwie osoby, które w życiu kochała. Jedna nie żyje, a o drugiej nie słyszała już od kilku lat i było jej z tym dobrze, ponieważ wiązały się z nią same złe wspomnienia. Zapomniała czym jest miłość. I przysięgła sobie, że nigdy już jej do siebie nie dopuści. Miłość to słabość, a ona nie mogła sobie na nią pozwolić. Czysto-pomyślała. A w momencie, gdy to pomyślała, w drzwiach ujrzała bardzo ładną dziewczynę, która szła za rękę z nieziemsko przystojnym chłopakiem. Wydał on się jej znajomy, ale nie miała czasu się zastanowić skąd może go znać, bo chciała najszybciej wydostać się z tego miejsca. Pośpiesznie wyciągnęła z portfela pieniądze, położyła je na stole i nie czekając na lody, na które naprawdę miała wielką ochotę, szybkim krokiem, żeby nie powiedzieć biegiem, udała się do wyjścia. Jej pośpiech jak zwykle okazał się zgubny. Po zaledwie kilku metrach zahaczyła o czyjąś nogę i już leciała na spotkanie z podłogą, gdy czyjeś silne ręce złapały ją, ratując przed tym niewątpliwie nieprzyjemnym spotkaniem. Trochę oszołomiona spojrzała w górę i napotkała oczy. Oczy łagodne i przepełnione troską.  Tak samo patrzyła na nią tylko jedna osoba. Jej mama.

****

Heia! Jestem zła. Nie umiem pisać. Wymyślam same głupoty. To miało być dwa razy dłuższe, a wyszło jak zawsze. Dupa, dupa, dupa. Miał być Karl. Nie ma Karla? Gdzie jest Karl? Na pewno nie w tym rozdziale! Idę się ciąć mydłem! W sumie mydło się przyda na wyjazd do Zako.... No to nie idę. Ale strasznie mi wstyd i przepraszam, że taką beznadzieje wam daje. No i to by było na tyle. Amman.